Breve descrición:
Número CAS: 7177-48-2
Fórmula molecular: C16H25N3O7S
Peso molecular: 403,45
Estrutura química:
| Información básica | |
| Nome do produto | Ampicilina |
| Grao | Grao Farmacéutico |
| Aparición | Po cristalino branco ou case branco |
| Ensaio | |
| Vida útil | 2 Anos |
| Embalaxe | 25 kg/bidón |
| Condición | almacenado nun lugar fresco e seco |
Descrición
Como un grupo de penicilinas de antibióticos betalactámicos, a ampicilina é a primeira penicilina de amplo espectro, que ten actividade in vitro contra bacterias aerobias e anaerobias Gram-positivas e Gram-negativas, utilizadas habitualmente para previr e tratar infeccións bacterianas do tracto respiratorio, urinario. tracto, oído medio, seos, estómago e intestinos, vexiga e ril, etc., causados por bacterias susceptibles. Tamén se usa para tratar a gonorrea sen complicacións, a meninxite, a endocardite, a salmonelose e outras infeccións graves mediante a administración oral, inxección intramuscular ou infusión intravenosa. Como todos os antibióticos, non é eficaz para o tratamento de infeccións virais.
A ampicilina funciona matando as bacterias ou impedindo o seu crecemento. Despois de penetrar en bacterias Gram-positivas e Gram-negativas, actúa como un inhibidor irreversible da enzima transpeptidase que necesitan as bacterias para facer a parede celular, o que resulta na inhibición da síntese da parede celular e, finalmente, conduce á lise celular.
Actividade antimicrobiana
A ampicilina é un pouco menos activa que a bencilpenicilina contra a maioría das bacterias Gram positivas, pero é máis activa contra E. faecalis. MRSA e cepas de Str. pneumoniae con susceptibilidade reducida á bencilpenicilina son resistentes. A maioría dos estreptococos do grupo D, cocos e bacilos Gram positivos anaerobios, incluíndo L. monocytogenes, Actinomyces spp. e Arachnia spp., son susceptibles. As micobacterias e a nocardia son resistentes.
A ampicilina ten unha actividade similar á bencilpenicilina contra N. gonorrhoeae, N. meningitidis e Mor. catarral. É de 2 a 8 veces máis activa que a bencilpenicilina contra H. influenzae e moitas enterobacterias, pero as cepas produtoras de β-lactamasas son resistentes. Pseudomonas spp. son resistentes, pero Bordetella, Brucella, Legionella e Campylobacter spp. moitas veces son susceptibles. Certos anaerobios gramnegativos como Prevotella melaninogenica e Fusobacterium spp. son susceptibles, pero B. fragilis é resistente, ao igual que os micoplasmas e as rickettsias.
Actividade contra cepas de estafilococos, gonococos, H. influenzae, Mor. catarrhalis, certas Enterobacteriaceae e B. fragilis vese potenciada pola presenza de inhibidores da β-lactamasa, en concreto do ácido clavulánico.
A súa actividade bactericida aseméllase á da bencilpenicilina. A sinerxía bactericida prodúcese cos aminoglicósidos contra E. faecalis e moitas enterobacterias, e co mecilinam contra unha serie de enterobacterias resistentes á ampicilina.
